İsyan, bazen bir yumruk değildir.
Bir dizedir.
Bir bakıştır.
Bir kelimenin son hecesindeki sessizliktir.
Percy Shelley, kalabalıklar adına kalem tutan o az sayıdaki şairdendi.
Zenginliğe doğdu, yoksullukla yürüdü.
Düzeni öğrendi, sonra yüz çevirdi.
Aşka inandı, Tanrı’ya meydan okudu.
Ve her kelimesiyle şunu fısıldadı:
“Yalnız değilsin.”
Bir şiiri miting alanına çeviren,
Bir mısrayı devlete karşı duvar yapan,
Bir hayali direnişe dönüştür ...