"... Bu yazdıklarım ne kadar kurguya dayansa da yaşanmışlıkları dillendirirken ben de işittim kalemimin hüzünlü sesini. İki tünel arasında yol aldığımız hayatın yüzüne, kimi zaman ağladım kimi zaman gülümsedim. Çoğu zaman yazmayı bırakıp kâğıda, kaleme bile küstüm. Ama yürekler bir amaç için ortak çarpıyorsa yaşamın yüzüne, işte o zaman yazar da bütün bütüne küsemiyor kalemine. Umutlar çakışınca yol kavşaklarında, kalem de söz dinlemiyor, yazıyor yana yana. İşte bu duygularla kalemimi sivriltip ...