“İnsan, geleceğini inşa etmek için tırnaklarıyla ördüyse tuğlaları, geçmişini mıh gibi aklında tutuyor. Tutuyor ki unutmasın tuğlaların sayısını, ellerindeki nasırı, gözlerindeki yaşı, kalbindeki sızıyı.”
Halide, doğar doğmaz hayatın yükünü omuzlarına aldı. O’nun için çoktan yazılmıştı kurallar: gülüşünün ölçüsü, atacağı adımların ve kurduğu düşlerin sınırı.
Önüne serilen yol ona ait değildi. O, çizilmiş sınırların ötesinde bir patika gördü yüreğiyle. Dikenli tellerle çevri ...