"Saatler akıyordu, insanlar, buharlaşıp havaya karışan cümleler
akıyordu. Çevremdeki her şey bir değişim ve devinim içindeydi. Sabit
duran bir tek ben vardım... Oradan oraya bilinçsizce savrulurken
gözlerimi sımsıkı kaparsam bunun bir son bulacağını sanacak kadar da
korkak ve aptaldım. Ruhum yara bere içinde kalmıştı ama yenilmeyi
kendime konduramıyordum."
Sırlar, geçmişe emanet edilebilir mi? Kendini yalnızlığa hapsetmiş bir
insan, daha ne kadar feryatlarını s ...