Ben Gönül Demir.
Karanlığın içinde kaybolmadım, onunla konuştum. Gömüldüm sandılar, oysa dikilmişim.
Toprakla buluştuğum yerde, kelimelerim filizlendi. Acı, benim mürekkebim oldu. Kırıldığım
yerlerden ışık sızdı; oradan yazdım.
Ben insanım; düşen, yanan, dirilen bir kalp. Yazdıkça kendimi buldum, sustukça çoğaldım.
Kelimelerim bazen dua, bazen lanet; ama her biri, varoluşun içinden süzülen hakikatin sesi.
Görünmeyen dünyalar bana sırlarını fısıldadı. Ruhun gözle değ ...