Virginia Woolf, yazmak ve yaşamak üzerine kaleme aldığı denemelerinde, yazmayı
ancak başkalarına ulaşabilen bir elin tutuşturduğu kıvılcıma benzetir. Kendine özgü
ironik üslubuyla yaşam adına güçlü bir çağrıda bulunur: Yazar, kendini hayata maruz bırakmalı, belirsizliğin içinden geçerek yaşama cesaretle yaklaşmalıdır. Bu, hayatın
akışkan gürültüsünde gizlenmiş anlamı duymaya cesaret etmektir. Woolf’un derin
düşüncelerini merkeze alan bu denemeler, yazarlığın güvenli bir sığın ...