“Zincirler, zincirler” diye mırıldandı. Eşinin dünyaları vadeden bakışları eşliğinde “Pelin seni seviyorum, seni tahmin edemeyeceğin kadar çok seviyorum, biliyor musun?” demişti. “Hatta görülmez zincirlerle bağlıymışız gibi hissediyorum.” Kemal uzanmış, yanında oturan Pelin’in siyah saçları, yüzüne akan siyah şelale gibiydi, ıssız derin ormanları anımsatan gözlerinde menevişler oynuyordu Kemal’e bakarken. Onlar için geçmiş, gelecek diye bir zaman dilimi yoktu artık, bir sonsuzluğun içinde yaşıyo ...